حاج آقا عبداللهی حسابی از من ناراحت شد و گفت از شما انتظار نداشتم! چه کار ناهنجاری از عرفان سر زده که او را به جن زدگی یا روان پریشی متهم کردید؟! اگر نوجوان یا جوانی از خوف خدا شب بیداری یا گریه کرد، باید بگوییم دیوانه است؟! امیر المومنین – علیه السلام – چه خوب فرمودند که: متقین در چشم مردم دیوانه اند، اما دیوانه نیستند بلکه امر عظیمی را دریافت کرده اند…
گفتم: حاج آقا؛ فقط که گریه و شب بیداری نیست، خیره شدن ها و در خلسه رفتن ها هم هست. او حتی نیمه شبی چنان جیغ زد که من از خواب پریدم و سراسیمه وارد اتاقش شدم و خواب هم نبود که باور کنم خواب دیده باشد، یا اینکه درهوای گرم و طاقت فرسای تابستان، پنجره باز کند و چنان با هیجان و شادمانه به کوچه تاریک خیره شود که گویی منظره ای زیبا و اعجاب برانگیز می بیند، طبیعی است؟
حاج آقا اول کمی متفکرانه نگاهم کرد مثل اینکه جواب سوالی را داده باشم، و بعد خیلی قاطعانه ادامه داد: نه عرفان متوهم نشده است. بقیه حرکات او ادعای مرا ثابت می کند. او نه اضطراب و استرس دارد ونه در روابطش دچار مشکل است و نه پرخاش یا انزوا دارد … از احوالات و اتفاقاتی که این مدت برایتان افتاده بی اطلاع نیستم، از اوضاع و احوال عرفان نیز. دوست روانشناسی دارم که خیلی هم مومن است. درباره عرفان با او چندبار صحبت کرده ام… این را هم می دانم که عرفان و دوستان جدیدش کارهای خوب زیادی می کنند. این شب ها با دوستان مسجدی اش با پول خودشان به فقرای محله کمک هایی کرده اند … حالا شما بفرمایید؛ چنین بچه ای روان پریش یا روان گسیخته است؟! …
وقتی از حرکات عجیب عرفان جلوی پنجره پرسیدم چیزهایی گفت که هم آرامم کرد و هم مرا ترساند. می گفت: پیامبر خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود هر کس تسبیح و تمجیدش زیاد شود و خوردن و خوابیدنش کم شود فرشتگان به او مشتاق می شوند…
گفتم: یعنی می گویید او فرشته می بیند؟!
گفت: عرفان خیلی کتوم است. پای منبر شنیده که آدم های اهل راه، اگر چیزی از غیب دیدند یا شنیدند، کتمان می کنند و به این و آن نمی گویند و دکان درست نمی کنند. خود من هم از مجموعه سوالات و حرکاتش متوجه شده ام که چیزهایی متوجه می شود که ما متوجه نمی شویم. مثلا از من پرسید “صاد” یعنی چه؟ متوجه نشدم و توضیح بیشتری خواستم. گفت: کسی به او گفته تو اهل صاد هستی! گفتم چه کسی؟! گفت: ندیدم بعد حرف خود را خورد و گفت نمی شناختمش… من مطمئنم هاتفی، فرشته ای، چیزی هم دیده. او حتی نمی داند بعضی چیزها طبیعی نیست مثلا در یکی از گعده هایی که در احیاء شب جمعه ی پیش داشتیم در میان بحث گفت: آدم وقتی مشکلی داشته باشد و راه حلی برایش نداشته باشد و در تنگنا باشد؛ حتی سوره و شماره آیه به او الهام می شود و در ذهنش زنگ می خورد، اگر دنبالش برود می بیند علی رغم اینکه اصلا درباره آن آیه حضور ذهنی نداشته؛ این همان چاره ی کار است… بچه ها خندیدند ولی او با اصرار می گفت راست می گویم …
دهانم باز مانده بود. انگار حدس من زیاد دور از واقعیت نبود اما فکر اینکه عرفان اینقدر پاک و لایق شده باشد، مرا از کارها و حرف ها و برخوردهایم در این مدت شرمنده می کرد. حاج آقا که از حرف هایش معلوم بود خیلی شیفته عرفان شده چیزهای دیگری هم گفت که من نمی فهمیدم. فقط متوجه شدم او را زیر نظر گرفته و حتی گاهی سوالاتی از او می پرسد تا احوالاتش را بفهمد … پرسیدم مگر یک آدم معمولی هم می تواند چیزهای غیبی مثل فرشتگان را ببیند؟! حاج آقا گفت: چراکه نه؟ البته تقدیر الهی بعد از این بلای هفت ساله این نعمت را برای عرفان آسان کرد و راه را هموار. عرفان که تا ده، یازده سالگی مثل خیلی بچه های دیگر، خالی از گناه بوده، به یکباره با همان پاکی و صفای باطنی یک نوجوان یازده ساله، خود را در هجده سالگی یافته و از خدا و با خدا شروع کرده و جز او پناهی نداشته و خدا هم پناهش داده و هم در آغوش لطفش گرفته است… رابطه عمیق تر شده و کم خوردن و کم خوابیدن های عرفان مزید بر علت شده و ذکرها و مناجات ها و عبادت های گاه و بیگاهش او را جلو برده است. نور الهی خیلی زود در قلب خالی از گناه تجلی می کند… وقتی دید دارم هاج و واج نگاهش می کنم گفت؟ آقا جمشید تعجب ندارد؛ امیرالمومنین – علیه السلام – فرموده اند: جوان عفیف نزدیک است فرشته ای از فرشتگان خدا شود. بعد هم مرا قسم داد که چیزی به کسی نگویم تا عرفان به دردسر معنوی نیافتد…
گیج شده بودم اما برای اولین بار به خاطر این شرایط احساس غرور می کردم نه نگرانی و ترس. باورم نمی شد؛ یعنی عرفان یکی از بندگان شایسته خداوند است؟! … ناخواسته خودم را در برابرش کوچک می دانستم. نمی دانم این بار وقتی او را ببینم چگونه برخورد خواهم کرد…

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: